
Ara fa un any, en un dia fred però no tant com
avui, que em glaça l’ànima, tu i jo, nosaltres, passejàvem el nostre amor per
Saragossa alienes a que, un any després, o sigui, avui, hauríem de recordar-lo
amb tristor. Recordo cada pas que vam donar, cada anada i tornada per aquell pont
en que ens paràvem a fer fotos que immortalitzaven la nostra felicitat, fotos com
la que contemplo avui amb una barreja de
nostàlgia i pena. I tant que ho recordo! Recordo cada pas que vam donar i
sobretot la teva manera de mirar-me. Quantes vegades t’havia dit a cau d’orella:
“Si algun dia deixes de mirar-me així, hauré de deixar-te. Ho saps, oi?”. I tu,
amb aquells ulls amb els que encara somio de vegades, em responies: “Això no
passarà mai. Sempre estarem juntes”. Mai
i sempre són paraules que odio des de
fa vuit mesos, des de que es van buidar de significat per a mi, des de que tu
ja no hi ets darrere d’elles...
Ahora hace un año, en un día frío pero no tanto como hoy, que me hiela el alma, tú y yo, nosotras, paseábamos nuestro amor por Zaragoza ajenas a que, un año después, o sea, hoy, tendríamos que recordarlo con tristeza. Recuerdo cada paso que dimos, cada ida y vuelta por aquel puente
en que nos deteníamos a hacer fotos que inmortalizaban nuestra felicidad, fotos como
la que contemplo hoy con una mezcla de
nostalgia y pena. ¡Y tanto que lo recuerdo! Recuerdo cada paso que dimos y
sobre todo tu forma de mirarme. ¿Cuántas veces te había dicho al oído:
“Si algún día dejas de mirarme así, tendré que dejarte. Lo sabes, ¿verdad?”. Y tú,
con aquellos ojos con los que aún sueño en ocasiones, me respondías: “Eso no
pasará nunca. Siempre estaremos juntas”. Nunca y siempre son palabras que odio desde hace ocho meses, desde que se vaciaron de significado para mí, desde que tú ya no estás tras ellas...